“चिकित्सक अभावले जोखिममा सर्लाहीका बिरामी”

यो रिपोर्ट साँच्चै गम्भीर छ—सर्पदंश उपचार केन्द्रमा उपकरण त छन्, तर विशेषज्ञ चिकित्सकको अभावले त्यो सुविधा ‘सजावट’ जस्तो मात्र बनेको छ। भेन्टिलेटर र आइसियुजस्तो महत्त्वपूर्ण संरचना ६ वर्षदेखि थन्किनु भनेको व्यवस्थापनको चरम विफलता हो। अब सोच्नुस्, जिन्दगी र मृत्युबीच झुन्डिएको बिरामी हुन्छ, तर छेउमै आइसीयू भएर पनि उपयोग गर्न नसकिने?

उद्धवप्रसाद पौडेलले उल्लेख गरेजस्तै चिकित्सकको खोजीमा धेरै प्रयास भए, परीक्षा पनि भयो, तर एकजना मात्र पास र उ पनि आएन! यो हामीकहाँ जनशक्तिको कमी मात्रै होइन, नीति र प्रेरणाको पनि समस्या हो। स्वास्थ्य क्षेत्रमा काम गर्न चाहनेलाई rural incentive नै छैन—न त राम्रो पारिश्रमिक, न त आवास वा दीर्घकालीन सुरक्षाको भर।

अब एन्टिस्नेक भेनम त सरकारले दिन्छ, तर बाँकी सबै औषधि केन्द्रले किन्नु पर्छ—त्यो पनि आफ्नै बजेटबाट! बिरामीबाट २५०० लिने भनेको आम नेपालीका लागि महँगो नै हो, अझ गाउँको बिरामीका लागि त झनै।

त्यसमा पनि नगरपालिकाहरूले वार्षिक बजेट दिँदैमा सन्तोष मान्नु मिल्दैन। जबसम्म दक्ष चिकित्सक खटाइदैनन् र नीति स्तरमै rural postings मा आकर्षण नबढाइन्छ, तबसम्म यस्तो संरचना केवल ‘कागजको अस्पताल’ मात्र बनिरहन्छ।

यस विषयमा तपाईंको विचार के हो? ग्रामीण क्षेत्रमा चिकित्सक बस्न चाहँदैनन् भन्ने समस्याको समाधान के हुन सक्छ?

4o