“तुलसीपुरमा चार दृष्टिविहीनका लागि बन्दैछ आवास, समाजसेवीको अगुवाइमा जुट्यो सहयोग”

यो समाचार एकदमै मन छुने छ, मानवीय संवेदनाले भरिएको। यस्तो कथाले समाजमा अझै पनि सहयोग, माया र सहभाव बाँड्ने मानिसहरू बाँकी छन् भन्ने देखाउँछ।

दाङको तुलसीपुरमा चार दृष्टिविहीन दाजु–बहिनीका लागि सुरु गरिएको आवास निर्माण कार्य न केवल ईँटा–माटोको संरचना हो, यो त मानवता र सहानुभूतिको घर हो। यज्ञबहादुर केसीजस्ता समाजसेवीहरूले अघि सारेको यो पहलले देखाउँछ — सरकार नआउँदा समाज उठ्न सक्छ।

गणेश गन्धर्व र उनका बहिनीहरू जन्मदेखि नै दृष्टिविहीन छन्, त्यसमाथि मनिषा बहुअपाङ्ग। आमा रुपाले श्रीमान्ले साथ नदिए पनि छोराछोरीलाई साथ दिइरहनु भएको छ — साच्चिकै एक आमा, एक योद्धा। सारङ्गी बजाएर घर चलाउने गणेशका संघर्ष, कुनै नेपाली फिल्मभन्दा कम छैनन्।

घर निर्माणको लागत करिब १५ लाख अनुमान गरिएको छ। अहिलेसम्म ४० हजार सहयोग संकलन भइसकेको छ भने सात लाख मुद्दति खाताबाट ब्याज आउने क्रम जारी छ। यो देखाउँछ कि यदि संस्थागत सहयोग सही तरिकाले परिचालन गरियो भने, अन्धकारमा बत्ती बाल्न सकिन्छ।

अब यो उदाहरणलाई अझ अगाडि बढाउने हो भने:

• स्थानीय निकायहरूले निर्माणको बाँकी लागतको केही हिस्सा व्यहोर्न सक्ने थिए।
• सामाजिक संस्था र व्यक्ति–व्यक्तिहरूले ईंटा, सिमेन्ट, फलामजस्ता सामग्री सहयोग गर्न सक्ने थिए।
• एउटा डकुमेन्ट्री नै बनाउने हो भने यस्तो कथा धेरैलाई प्रेरणा दिनेछ।

“आकाश देख्दैनन्, तर सपना देख्न छाडेका छैनन्।” गणेश र उनका दाजु–बहिनीहरूका लागि यो घर मात्र छानाछेक होइन, उनीहरूको आत्मसम्मान र सुरक्षा हो।